(T) MPLS*
Spis treści
Pokaż
Multi Protocol Label Switching
Podstawowe pojęcia
- MPLS (Multi Protocol Label Switching) – Znakuje wychodzące pakiety nagłówkami zwanymi „Label”.
- MPLS bywa nazywany protokołem warstwy 2,5, ponieważ dodaje swój własny nagłówek „Label”, pomiędzy nagłówkami warstwy drugiej a trzeciej.
- Aby dostawca usług Internetowych mógł podłączyć MPLS do sieci klienta musi:
- Wiedzieć o sieciach IP klienta.
- Wykorzystywać protokół routingu.
- Wykorzystywać sieci klienta do podejmowana decyzji podczas wyznaczania trasy.
- Sieć MPLS VPN nie wykorzystuje algorytmów szyfrujących przesyłane dane, osiągając prywatność połączenia poprzez strukturę sieci, w której komunikacja jednego klienta jest nie widoczna dla innych klientów.
- W przeciwieństwie do Metro Ethernet, w przypadku którego, dostawcy usług Internetowych stosowali switch-e łączące biura zdalne klientów, połączenie MPLS wykorzystuje rutery. Zmiana ta jest podyktowana wykorzystaniem warstwy trzeciej, przy podejmowaniu decyzji o wymianie ruchu sieciowego.
- MPLS umożliwia współprace z wieloma innymi standardami warstwy drugiej, takimi jak ATM, Merto Ethernet, Frame Relay czy połączeniami serialowymi. Jest to możliwe ponieważ dochodzące do ruterów dostawcy usług Internetowych ramki, są de-enkapsulowane do warstwy trzeciej.
- MPLS jako pierwszy z protokołów, umożliwił wsparcie dla QoS w sieci WAN. Dzięki czemu np. komunikacja VoIP zyskuje większy priorytet, a tym samym jakość rozmów staje się znacznie większa.
MPLS Layer 3 OSI
- Struktura sieci Metro Ethernet w przeciwieństwie do MPLS funkcjonuje na warstwie drugiej, dzięki czemu dostawca usług Internetowych nie potrzebuje żadnych informacji na temat adresacji IP klienta. Sytuacja ta znacząco różni się w strukturze sieci MPLS funkcjonującej na warstwie trzeciej. W tym przypadku ISP musi znać sieci klienta a nawet wykorzystywane przez niego protokołu routingu.
- Poszczególne biura zdalne wymieniają między sobą
informację o sieciach za pomocą protokołów routingu, jednak relacja sąsiedztwa nie są nawiązywane
pomiędzy ruterami brzegowymi poszczególnych biur klienckich, a pomiędzy CE i PE. Podsumowując:
- Rutery brzegowe CE nie nawiązują relacji sąsiedztwa z innymi ruterami brzegowymi CE.
- Rutery brzegowe CE nawiązują relacje sąsiedztwa z ruterami PE znajdującymi się po drugiej stronie „Access Link”.
- Poszczególne rutery PE wymieniają pomiędzy sobą trasy klienckie, dzięki czemu każdy ruter CE zna wszystkie niezbędne trasy do sieci klienckich.
- Rutery PE wymieniają między sobą trasy za pomocą innego niezależnego protokołu routingu (MPBGP). Przekazując je ruterom CE za pomocą redystrybucji, mającej miejsce po stronie dostawcy usług Internetowych.
- Protokół MPBGP (Multiprotocol BGP) jest wykorzystywany pomiędzy ruterami PE w przypadku kiedy, protokół routingu pomiędzy biurami zdalnymi CE a ruterem PE nie jest BGP.
- Protokół MPBGP umożliwia przesyłanie tras redystrybuowanych z wielu innych protokołów pochodzących od wielu różnych klientów. Jednak dzięki odpowiednim oznaczeniom każde biuro zdalne CE otrzymuje odpowiednie trasy.
OSPF Area Design with MPLS VPN
- W przypadku wykorzystania OSPF jako protokołu łączącego rutery CE z PE, MPLS umożliwia stworzenie paru rodzajów topologii, których wspólnym mianownikiem jest strefa „Superback Bone” łącząca wszystkie rutery PE. W takim przypadku każdy link pomiędzy PE a CE może należeć do innej strefy OSPF.
